Dag 14

Vandaag op reis naar het noordelijke grote eiland. Hokkaido.
Vanwege de grote snelheid heeft de kogeltrein slechts heel kleine ramen en valt er weinig te zien.
De trein zelf ziet er wel spectaculair uit met die enorme gestroomlijnde neus.
Het valt niet mee om uit te rusten in de trein, want ze blijven maar erg luid dingen omroepen. Onder andere dat je andere passagiers niet met geluid mag lastigvallen.
Het gaat wel erg snel. We zitten nu in een 23 km lange tunnel onder de Japanse Zee. Of de Zee van Okhotsk, afhankelijk van afkomst en politieke kleur. Even later komen we langs Fukushima. Voelt toch even spannend.
De Russische invloed is al merkbaar.
De hotelkamer is van claustrofobische omvang. We kunnen ons niet tegelijk op de vloer bewegen.
De plaats zelf is schattig. We gaan met de tram. Mooi hoe je je de geluiden van de tram van zo’n 65 jaar geleden weer herinnert en hoe vertrouwd ze ook weer zijn.
Met zijn 14-nen lunchen in een life style winkel was ook wel aardig. De bedienden waren zeer vrolijk en behulpzaam al spraken ze geen woord Engels.
Vervolgens op stap naar “het fort”, een stervormig puntig stuk land, omgeven door water. Gebaseerd op onder andere de vesting Naarden.
Vanuit een erg hoge toren was dat goed te zien.
Ik maak een flinke wandeling terug naar het hotel. Dwars door “gewone” wijken heen.
‘s-Avonds gaan we weer naar een interessant restaurant. In het eerste restaurant zijn alleen plaatsen op de grond rond hele lage tafels. Hoort natuurlijk bij de cultuur, maar niet bij mijn lichaam. Onverrichterzake verlaten we het restaurant weer. Even later komt een van de jongens uit dat restaurant achter ons aan rennen om ons naar een ander restaurant te brengen. Waarschijnlijk van een neef. Of is dat alleen in Griekenland?
Tegenvallend blijft - voor Annekee - dat vegetarisch eten vrijwel onmogelijk is. Ondanks dat eten we heerlijk.
En weer een paar ideetjes opgedaan voor de eetgroep.