Dag 16

Opnieuw vroeg op. Excursie naar Toya. Een plaats bij een groot meer en een vulkaan. De vulkaan heeft al twee jaar niets meer gedaan. Ik hoop dat deze dat nog één dag volhoudt.
Er is een elk wat wils programma. Fietsen, wandelen, warmwaterbronnen, boottocht.
Besproken plaatsen in de trein. Dat lijkt hier gewoon.
Bij het Toyako meer huren we fietsen om rond het meer te gaan. Een tocht van zo’n 45 km.
Annekee gaat ondertussen met de ferry naar het eiland om te wandelen.
Het weer is ondanks voorspellingen prachtig. Op advies nam ik een extra trui en een jack mee, maar loop de hele dag in mijn overhemd.
Uitspanningen zijn er niet onderweg. Na ruim een uur komen we wel een camping tegen. In de kantine worden we hartelijk ontvangen. Wanneer ik vraag of ze ook iets van cake erbij hebben bij de koffie, krijg ik onder veel gegiechel twee verschillende stukjes cake. Het is een cadeau en verder ook alles wat ze aan cake hebben. In ieder geval erg gastvrij.
Ruim een uur later stappen we af bij een soort gemeenschapshuis waar ook eten wordt geserveerd.
Om iets te bestellen nam ik maar een foto van een gerecht en liet dat zien aan de mevrouw bij de kassa. Heerlijk.
Op voor het laatste stuk nog zo’n 15 km. Erg sfeervol langs het meer. Veel bloesem. Hier en daar nog een soort tempeltje.
Samen met kunst. Die zie je hier veel langs de weg.
Om drie uur terug. In het dorpje is verder absoluut niets te doen. Af en toe kom ik groepsleden tegen die ook niets kunnen vinden. Geen terrasje. De koffiebar in een mooie zaak is dicht. Ik koop er wel een half flesje wijn uit de streek voor vanavond.
In de VVV draait een aardige video van de streek. Die wordt om precies 17.00 uitgezet, want de dames gaan naar huis. Nog even en ik word zielig.
De buschauffeur naar het station van Toya heeft er echt zin in. Hij stopt zelfs de bus als Annekee een foto wil nemen. Nog nooit meegemaakt in een lijnbus.
Terug bij het hotel blijkt het restaurant gesloten te zijn, omdat het zaterdag is. Logisch! Staan we met zijn allen, moe en hongerig en niet wetend wat nu. Veel keuze is er niet hier.
Via via komen we op het adres van een Wamabi restaurant. Is er leuk en opwindend, omdat we de gerechten van een lopende band kunnen pakken en achteraf, afhankelijk van het aantal bordjes en van de kleur en het motief van die bordjes afrekenen. Spannend ook, omdat we enerzijds niet precies weten wat we eten en anderzijds geen idee hebben wat het gaat kosten.
Het eten was echt heerlijk. De prijs echt belachelijk laag.
Weer vroeg naar bed, omdat we om 7 uur de koffers al moeten inleveren voor verder vervoer.