Dag 19

Het plaatsen van foto’s bij het verslag lukt mij hier niet. Doe ik in NL als ik een stabiele internet verbinding heb.

Een tripje naar Biei vandaag. Vele mogelijkheden om te doen. Ik wil gaan fietsen. Annekee vindt het niet goed dat ik een gewone fiets neem. Met deze temperatuur en met mijn hart. Omwille van de lieve vrede ga ik vandaag elektrisch.
Hoewel ik het lekkere van de lichamelijke inspanning mis, is het wel erg comfortabel, die trap-ondersteuning. Bovendien is de route ook erg geaccidenteerd en de heuvels lijken zwaar.
De tocht zelf is heel mooi. We worden van bijzondere boom naar bijzondere boom geleid. Die zijn dat voor ons niet, maar de bergen rondom en de sneeuw in de verte is fenomenaal. Ondanks waarschuwingen voor koude was het weer 28 graden.
Nu even rust in een cafeetje en straks op weg naar Sapporo, onze laatste verblijfplaats hier.
Onderweg veel armoe te zien. Huisjes die nauwelijks die naam verdienen. “Tiny Housing” is hier eerder noodzaak dan keuze. Golfplaten en asfaltpapier zijn gangbare bouwmaterialen. Tegenstelling: Op onze gereserveerde plaatsen met de Lilac-34 naar Sapporo. In de trein is het lekker koel.
Het is even zoeken naar het hotel. Me niet gerealiseerd dat we in een stad komen met meer dan 2 miljoen inwoners.
Het diner is een belevenis. Dat we buiten moeten wachten lijkt een aanbeveling. Na een klein kwartiertje mogen we naar binnen, aan een soort toonbank met uitzicht op de keuken. Het personeel schreeuwt de hele tijd door de zaak. Dat hebben we al vaker meegemaakt, maar nu is het wel extreem. Met moeite vinden we in de Japanse taal-app dat ze allemaal steeds als er iemand binnenkomt keihard welkom roepen. Wanneer iemand weer vertrekt roepen ze weer allemaal tot ziens. Het geeft wel bijzonder veel leven in de brouwerij.
Bestellen gaat weer met een ipad die op tafel staat. Dat maakt het kiezen wel overzichtelijk. Je ziet ook steeds hoeveel Yen je al besteed hebt, zodat je niet voor verrassingen komt.
We weten alleen nog steeds niet wat je samen eet en in welke volgorde. De Japanners maakt het niet uit hoe we het doen. Die brengen gewoon wat we bestellen. Als het heel lekker is, klik je gewoon op “reorder” en dan komt het gewoon nog een keer. Niet vergeten: het was allemaal buitengewoon lekker. De reisgroep wil morgen vanwege de laatste avond samen eten. Ik voel die behoefte niet en wil nog een keer naar dit restaurant vanwege de - mij zo onbekende - sfeer en het lekkere eten. Maar ja. Annekee vindt het belangrijk netjes met de groep af te sluiten. Om die reden doen we na het eten ook mee aan de quiz over Japan. Waarbij wij een niet onverdienstelijke één na laatste plaats behalen. Daartoe moet ik overigens wel vals spelen.